Η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας

του Δημήτρη Χανδρόλια

 

Η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας για τους περισσότερους, ειδικά για εμάς που είμαστε άνω των 25 χρονών, είναι ένα άπιαστο όνειρο. Θα θέλαμε να μπορούμε να μιλάμε μια ξένη γλώσσα -μας αρέσει η ιδέα- αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, χρημάτων ή διάθεσης δεν το κάνουμε. Επιπλέον, επικρατεί μια περίεργη νοοτροπία στην εκμάθηση των ξένων γλωσσών αλλά και της μάθησης γενικότερα: Κρίνουμε πολύ βιαστικά εάν είμαστε ή δεν είμαστε καλοί σε κάτι. Αποφασίζουμε από την πρώτη μας κιόλας επαφή με αυτό που θέλουμε να μάθουμε, εάν μπορούμε ή δεν μπορούμε να το μάθουμε.
 

Στην περίπτωση της ξένης γλώσσας, εάν δούμε ότι στα πρώτα μαθήματα δεν τα πολυκαταφέρνουμε, παραιτούμαστε. Έχουμε αποφασίσει -ή άλλοι έχουν αποφασίσει για εμάς- ότι δεν έχουμε κλίση στις ξένες γλώσσες και έτσι χάνουμε κάθε κίνητρο για να μάθουμε. «Αφού δυσκολεύομαι να μάθω αγγλικά, ε τότε μάλλον δεν το 'χω ρε Δημήτρη», μου έλεγε ένας γνωστός μου πρόσφατα.  

Αλήθεια, πόσα μωρά έχετε δει, λίγο μετά τη γέννα τους, να περπατάνε αμέσως; Κανένα! Χρειάζονται χρόνο. Στην αρχή μπουσουλάνε, μετά προσπαθούν να σταθούν στα δυο τους πόδια και έπειτα προσπαθούν να περπατήσουν. Σκουντουφλάνε, παραπατάνε, πέφτουν και ξανασηκώνονται. Ξανά και ξανά. Δεν βλέπουμε κάτι το παράξενο σ' αυτή την κατάσταση. Ούτε πιστεύουμε ότι δεν έχει κλίση στο περπάτημα το παιδί. 

Παρόμοια είναι τα πράγματα και στην εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας. Επομένως, γιατί απαιτούμε απ' τον εαυτό μας να μαθαίνει κάτι πολύ γρήγορα; Γιατί φοβόμαστε να κάνουμε λάθη, να παραπατάμε; Χρειάζεται χρόνος, προσπάθεια κι επιμονή για να μάθουμε κάτι, ακόμη κι όταν υπάρχει ταλέντο. Και το σημαντικότερο: Πρέπει να έχουμε επιλέξει ελεύθερα να μάθουμε κάτι.