Η δυστυχία να είσαι μαθητής...

Θέλετε να μελετήσετε τον σύγχρονο πολιτισμό μιας χώρας, για παράδειγμα της Ελλάδας; Τότε, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να ξεκινήσετε τη μελέτη σας πρώτα από το εκπαιδευτικό της σύστημα. Εκεί, θα δείτε πώς αυτή η χώρα συμπεριφέρεται προς τα παιδιά της και θα ανακαλύψετε τι είδους αυριανούς πολίτες δημιουργεί (σκόπιμα ή μη). Πρόσφατα, παρακολούθησα στο YouTube μία -όχι και τόσο παλιά- εκπομπή της «Έρευνας» του Παύλου Τσίμα, με τίτλο Η δυστυχία να είσαι μαθητής... Στην εκπομπή συγκρίνεται το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας με αυτό της Φιλανδίας. Από τη μία είναι ο Γιαν, μαθητής της δευτέρας λυκείου, σε ένα δημόσιο λύκειο στο Ελσίνκι. Από την άλλη η Βανέσα, μαθήτρια της τρίτης λυκείου, στο δημόσιο λύκειο του Χολαργού. Συνομιλούν στο Skype και η Βανέσα, έκπληκτη, ανακαλύπτει ότι ο συνομήλικος της έχει πολύ ελεύθερο χρόνο, ελάχιστη πίεση, κανένα άγχος για τη μαθητική του ζωή και για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο κι ότι το σχολείο του έχει μέχρι και μικρό στούντιο τηλεόρασης για να κάνουν το μάθημα δημοσιογραφίας! Κι όμως, αυτός ο «χαλαρός» νέος, που πιέζεται ελάχιστα από το σχολείο και βασανίζεται σπάνια από το βραχνά των εξετάσεων, φοιτά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έρχεται σταθερά πρώτο στον κόσμο με βάση τις αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ, ενώ εκείνη, που βασανίζεται δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα στο σχολείο και στο φροντιστήριο, και την πνίγει το άγχος, φοιτά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είχε αξιολογηθεί στην 25η θέση το 2000 κι έχει ήδη πέσει στην 28η από τις 30 υπό εξέταση χώρες του ΟΟΣΑ το 2006!

Δ.